Η 4η Οκτώβρη είναι η ημερομηνία που ο θείος Καραμανλής, από την ΕΡΕ της αντιπαροχής, των «δέντρων που ψήφιζαν», του «Τριανταφυλλίδη» και του «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», ίδρυε - το 1974 - τη Νέα Δημοκρατία. Εξαρχής υπήρξε το κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου (δεν είχε «ωριμάσει» ακόμα το ΠΑΣΟΚ), που στην ιδρυτική του διακήρυξη προσδιόρισε (κι αυτό την επομένη της πτώσης της χούντας) ως «κίνδυνο» τον κομμουνισμό και μετά το φασισμό (!), που έκλεισε την πρώτη του διακυβέρνηση με την επανεισδοχή στο ΝΑΤΟ, με τη θωράκιση της ολιγαρχίας μέσα στην ΕΟΚ, με ένα ευρύ αντεργατικό οπλοστάσιο και με τους Κουμή - Κανελλοπούλου να κείτονται δολοφονημένοι. Στη συνέχεια αυτής της διαδρομής, η «απαλλαγή» που έταζε ο Μητσοτάκης εκδηλώθηκε με τη μορφή του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, με την εμπέδωση του όρου «διαπλοκή», με την οικονομική πολιτική του «0%+0%» και με τη δημοκρατία να κείται δίπλα στο πτώμα του Τεμπονέρα.

Ο Καραμανλής ο νεότερος εμφανίστηκε με την ταμπέλα της «επανίδρυσης», της «σεμνότητας και ταπεινότητας». Αλλά, προς θλίψη αυτών που μέχρι και χτες τον προσφωνούσαν «λέοντα (!) του Βουκουρεστίου» («Απογευματινή») και τον καλούσαν να συνεχίσει να κυβερνά «με την πυγμή και την τρέλα του αποφασισμένου» («Καθημερινή»), εκείνος, οδηγήθηκε να τερματίσει τη δεύτερη θητεία του στα μισά. Επιβεβαιώνοντας, κι έτσι, πόσο δίκιο είχαν όταν χαμογελούσαν ειρωνικά όσοι τον άκουγαν να ισχυρίζεται, ότι,

επί των ημερών του

(σσ: οι μέρες της «Ζήμενς», του Βατοπεδίου, του Παυλίδη, του ξεπουλήματος της «Ολυμπιακής», των υποκλοπών, του ξαναμοιράσματος της Ελλάδας στους εργολάβους - καναλάρχες και των 28 δισ. στους τραπεζίτες, σε μια χώρα 2,5 εκατομμυρίων φτωχών)

δεν θα ήταν οι «νταβατζήδες» που θα διοικούσαν τον τόπο...